Άσχετο

0
13

Άλλος για τη βάρκα μας;

Ετρεξα, μπήκα μέσα χωρίς ενδοιασμό…

Να σταματήσω να πατάω τη γη… Τελευταία παρακαλάω κι εγώ να σταματήσει η γη να κατέβω…

Αφού λοιπόν δε γίνεται αυτό, μπήκα σε μια βάρκα… που λέει ο λόγος γιατί ήταν μεγάλο  σκάφος ιστιοπλοϊκό …

Να είμαι μέσα στη θάλασσα, να με διέπουν άλλοι φυσικοί νόμοι, να με φυσάει η αύρα η καλοκαιρινή…

Μια απόδραση για λίγο, μια απόδραση μικρή, μια ψευδαίσθηση ότι στην προκυμαία έχω αφήσει πίσω μου τα πάντα… όλα…

Αυτά ντε που μου βαραίνουν την ψυχή…

Κι έτσι όπως έρχεται το αεράκι κι έτσι όπως φουσκώνουν τα πανιά, έτσι φουσκώνει και η ψυχή μου από ανεμελιά, από προσωρινή αμνησία, από αλμυρή ευτυχία…

Γιατί η φύση έχει τη δύναμη…

Να μας γιατρέψει, να μας παρηγορήσει, να μας νταντέψει έστω και για λίγο…

Ειδικά το αεράκι, το δικό μου αεράκι…

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.